Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών σήμερα.Μια ακόμα παγκόσμια ημέρα χωρίς νόημα.
Όσο υπάρχουν ακόμα θύματα βιασμού που απολογούνται για το μάκρος της φούστας τους και το εσώρουχο που φορούσαν όταν τις βίαζαν, όσο υπάρχουν γυναίκες θύματα trafficking, όσο υπάρχουν σύζυγοι που “σκοντάφτουν πάνω σε έπιπλα”, όσο υπάρχουν δολοφονημένες μετανάστριες στον Έβρο, όσο υπάρχουν σύγχρονα σκλαβοπάζαρα όπου πωλούνται γυναίκες και κορίτσια ως σεξουαλικά αντικείμενα, ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ.
Ας μη γελιόμαστε όμως ότι η βία κατά των γυναικών έχει πάντα εμφανή σημάδια καθώς η λεκτική και η ψυχολογική βία είναι ένα αρκετά διαδεδομένο και “εύκολο” μέσο επιβολής. Συχνά ο φόβος και η ντροπή που νιώθουμε μας φιμώνουν, λες και φταίμε, αποτέλεσμα αντιλήψεων μιας βαθειά άρρωστης κοινωνίας, που βλέπει τη γυναίκα ως μέσο αναπαραγωγής ή ως πουτάνα. Της ίδιας κοινωνίας που μπροστά στη κακοποίηση κλείνει μάτια και αυτιά, μιας και δε μπορεί κάτι θα έκανε και αυτή για να προκαλέσει τη κακοποίησή της με κάποιο τρόπο.
Αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους έχοντας στο πλευρό μας άντρες, συντρόφους, φίλους, αδελφούς και πατεράδες που μας σέβονται και μας αντιμετωπίζουν ισότιμα, αγωνιζόμαστε η μια για την άλλη, μέχρι και ο τελευταίος θύτης να πάρει ότι του αξίζει. Να μετατρέψουμε τα σημάδια της κακοποίησης σε “όπλα” στα χέρια μας μέχρι να μην υπάρχει ούτε μια γυναίκα με τέτοια βιώματα.